Wśród wielu przekonań na temat nietoperzy jednym z najbardziej rozpowszechnionych jest z pewnością to, że są to ślepe stworzenia. To nieprawda, ponieważ nietoperze mają świetny wzrok, jednak nie używają wyłącznie tego zmysłu do poruszania się w całkowitej ciemności. Ich adaptacja do nocnego latania zaowocowała wykształceniem się złożonego systemu echolokacji, opartego na emisji i odbiorze ultradźwięków.
Aby stworzyć mapę otoczenia, nietoperze emitują ultradźwięki (z ust lub nosa), które zderzają się z powierzchniami, odbijają się i powracają w postaci echa, a następnie są odbierane przez uszy (lub u niektórych gatunków nos). Ultradźwięki służą jednak nie tylko do odnalezienia drogi, ale także do klasyfikacji ofiary, poznania kształtu i wielkości owadów, a także określenia ich prędkości i kierunku – tak, aby mogły złapać podczas lotu nawet kilkumilimetrowego komara!
Chiropterolodzy, obserwatorzy nietoperzy, używają urządzenia zwanego detektorem nietoperzy do wykrywania ultradźwięków. Jak to działa? Zidentyfikowane ultradźwięki zamieniane są na dźwięki wyczuwalne dla ludzkiego ucha i poprzez ich analizę pozwalają na rozpoznanie gatunku Chiroptera.
Chiropterolodzy odkryli, że w Europie występuje 45 gatunków Chiroptera, w większości bardzo trudnych do klasyfikacji. W rzeczywistości w celu określenia gatunków nietoperzy konieczne jest obserwowanie ich niektórych charakterystycznych cech (niektóre są bardzo małe, jak zęby), dlatego mogą być wykonane tylko przez doświadczonych chiropterologów.
